2.4 Sint Pancratius
De naam Oude Kerk is al eeuwen zo’n begrip, dat waarschijnlijk vele Puttenaren niet weten, dat de oude dorpskerk sinds 1301 nauw verbonden is geweest met de heilige Sint Pancratius.
Een oud gebruik in de kerk van Rome is namelijk, dat kerkgebouwen gewijd worden aan een patroonheilige, van wie de bijzondere voorspraak en bescherming wordt verwacht. Dat gold ook voor de Oude Kerk.
Waarschijnlijk is de naam Sint Pancratiuskerk afkomstig uit de familie van bisschop Meinwerck. De kerk van Brummen, die het eigendom is geweest van zijn moeder, was ook gewijd aan St. Pancratius en meeste kerken, die naar Pancratius zijn genoemd, komen voor in het bisdom Paderborn.
De kerk van Rome kent Pancratius als een heilige, een martelaar te Rome, die daar al vroeg werd vereerd. Volgens een oud handschrift uit de 12de eeuw, was Pancratius een edelman, die, nadat zijn beide ouders in Phrygië waren overleden, op 14-jarige leeftijd met zijn oom meereisde naar de stad Rome. Al vlug leerden zij de kerkdiensten en het godvruchtige leven van de christenen kennen en lieten zich, ondanks de bloedige vervolgingen, in het geloof onderwijzen en dopen. Kort daarna werd zijn oom ziek en stierf.
De Romeinse keizer probeerde Pancratius er toe over te halen zijn geloof te verloochenen. Pancratius weigerde echter en zei dat de goden van de keizer bedriegers waren. Toen de keizer tot het inzicht was gekomen dat Pancratius zich niet liet overhalen om zijn geloof te verloochenen, liet hij hem onthoofden. Dit gebeurde nadat Pancratius de volgende belijdenis had afgelegd: ‘Wel ben ik nog jong van jaren, maar mijn gezindheid staat vast en ik vrees niets; Christus is mijn leven, voor Hem te sterven mijn gewin’.
De naam van deze heilige Pancratius is niet meer aan ons kerkgebouw verbonden. Toch leeft zij voort in onze Puttense gemeenschap, nu sinds een aantal jaar een appartementencomplex tegenover de huidige Rooms-Katholieke kerk aan de Brinkstraat ‘Pancratiushof’ genoemd is.